miércoles, 15 de febrero de 2017

o anaco de cortiza terrestre máis antigo do que se ten coñecemento

Mire ao seu ao redor. Pense no obxecto máis antigo que poida localizar. Quizá algún recordo familiar poida ter uns 100 anos. Hai xardíns con oliveiras de preto de 1.000 anos. Ou se pensa en termos xeolóxicos, quizá lle vinga á mente algunha cadea montañosa como os Pireneos, que se formaron fai uns 50 millóns de anos; ou A Pedriza, na serra Madrileña, cuxa idade é de 300 millóns de anos. A partir de aí, á maioría de nós xa nos custa facernos idea das escalas temporais.

"Non temos evidencias de que existise vida entón, pero tampouco de que non a houbese. Non hai razóns para pensar que non puidese existir vida na terra fai 4.300 millóns de anos", díxolle o profesor a Reuters. Iso é o que trata de determinar un grupo de científicos que afirman descubrir un pedazo de metal de 4.400 millóns de anos de antigüidade.

En lugares como Canadá aínda hai formacións rochosas de fai 3.500 millóns de anos, pero a gran maioría da superficie terrestre é relativamente nova, de menos duns poucos centos de millóns de anos de antigüidade.Os zircones que se atoparon en Australia son pezas compactas de rocas 
vellas que se fundiron 
con materiais máis novos.

                                                         Fran González Diz 4ºA


QUE SON OS SMARTWATCH?


QUE É?
Un reloxo intelixente (en inglés: SmartWatch) é un
reloxo de pulso equipado con características que van alén daquelas dun
convencional. Os primeiros modelos xogado funcionalidade moi básica, pero hoxe
xa son capaces de acceder a Internet, facer e recibir chamadas telefónicas,
consultar as redes sociais. Moitas das funcións que integran xa está dispoñible
enviar e recibir correo e SMS, recibir notificacións de teléfono e mesmo
que o confort respecta1. Estes dispositivos poden incluír recursos como un
en teléfonos intelixentes, con todo smartwatches gozar dalgunhas vantaxes no
altímetro, geomagnetómetro, GeoLocator (GPS), altofalante, micrófono, etc Eles
acelerómetro, Xiroscopio, compás, monitor de frecuencia cardíaca, barómetro,
Calquera dispositivo ten un procesador, memoria, entrada e saída. Pode recoller
tamén teñen mecanismos, tales como Bluetooth, NFC, Wi-Fi, redes móbiles e USB.
información procedente de sensores internos ou externos. Podes controlar, ou
independente
recuperar datos doutros dispositivos. Moitos reloxos intelixentes serven só
como unha interface para o smartphone. Con todo, hai algúns practicamente



Resultado de imagen de que son los smartwatch














¿QUÉ ES Y PARA QUÉ SIRVE UN SMARTWATCH?

                                                    Álex Domínguez Fornos 4ºA ESO

TELEFONOS MOBILES MAIS GRANDES DO MUNDO

HISENSE X1 (6.8")


Este phablet de 6.8 polgadas mostrouse durante o CES 2014 nas Veigas pola compañía chinesa Hisense. Estará dispoñible a finais do segundo trimestre deste ano nos Estados Unidos. Dispón dunha pantalla LCD IPS cunha resolución de 1920 x 1080, co procesador Snapdragon 800 e unha batería de 3900 mAh (para poder alimentar dita pantalla). Todo iso cunha cámara de 13 MP e posiblemente con Android 4.4 KitKat.

Resultado de imagen de foto del hisense x1


SONY XPERIA Z ULTRA(6.44")

Este dispositivo conta con 6.44 polgadas, baixo o típico deseño Xperia, cunha pantalla de 1920 x 1080 de resolución e o Snapdragon 800, como o anterior. Dispón de 2GB de RAM e unha cámara de 8 MP.

sony xperia z ultra

COOLPAD GREAT GOOD/HALO (7")

Mostrado no CES 2014 hai unha semana por unha compañía pouco coñecida nos Estados Unidos e en Europa. Con todo, é un dos fabricantes locais máis grandes e están a tentar estenderse. Este dispositivo conta cunha resolución de 1920 x 1080 nas súas 7 polgadas e o novo procesador de 8 núcleos MT6592 de MediaTek, acompañado de 2GB de RAM e 4000mAh de batería!

Resultado de imagen de foto del cool pad great halo


David González Palomanes

martes, 14 de febrero de 2017

MINA MÁIS GRANDE DE FERRO DO MUNDO

En Suecia, 145 quilómetros ao norte do Círculo Polar Ártico, atópase o segundo maior municipio do mundo en área de extensión: Kiruna. Esta paraxe, con todo, non é especialmente coñecido por este dato sorprendente, senón por ser a sede da mina de ferro máis moderna e grande do planeta.

A existencia do mineral descubriuse en 1647 e o xacemento empezou a explotarse ao descuberto. Non sería ata o ano 1960 que pasaría a ser subterráneo. Desde entón, a mina foi crecendo en extensión, cobre unha superficie de catro quilómetros de lonxitude, e en profundidade, alcanza os 2.000 metros en vertical. Por iso, ningún turista debería renunciar á oportunidade de entrar no ventre do xacemento.

Dibuxo do risco de Kiruna- sweetsweden
Na visita explícase a historia da mina, da cal se extraeron importantes cantidades de ferro cara a Alemaña durante a Segunda Guerra Mundial. Actualmente a cidade de Kiruna tivo que ser desplazada uns 3 km para non ser engulida pola súa propa mina de ferro. Isto débese a que se está extraendo un xigantesco filón de mineral de ferro da mina subterránea de Kirunavaara, situada na fronteira occidental da cidade, causando deformacións e afundimentos no terreo que pronto chegarán ao centro da cidade debido á expansión da actividade extractiva nas profundidades.






Rubén Gómez Blanco

CUEVA LECHUGUILLA

Resultado de imagen de cueva lechuguilla
lugaresparadisiacos.net
A cueva Lechuguilla encóntrase en EE.UU, é a quinta cova máis grande do mundo.
Ten unha enorme cantidade de paisaxes sorprendentes, consta cunha lonxitude de 166km. Aún lle queda unha longa parte por explorar.

É sorprendente e unha gran aventura visitala para aqueles que adoren as expedicións e os misterios. Pero só pode ser visitado por aqueles científicos que teñan os estudios que autoricen entrar nela.

Puxéronlle o nome de " Lechuguilla", por que se encontra unha lechuga na entrada desta cova, nela podemos encontrar minerales en proporcións sorprendentes ou minerales nunca vistos.

Como curiosidade; a BBC intentou durante dous anos sacar os permisos para poder grabar nela, foi trasmitida no programa Planeta Tierra, no cuarto episodio.



MARTA RUA 

Viaxe o centro da Terra

Que hai dentro da Terra?

Según científicos estadounidenses e chinos, o núcleo da Terra ten unha rexión diferenciada.
Os expertos creen que os cristais de ferro que se encontran no nucleo están en parte na parte externa do núcleo interno.

E, como saben isto?

Como non é imposible perforar ata o interior da Terra, os investigadores utilizaron ecos xenerados por tremores.

Como é o núcleo da Terra?

O núcleo, que se encontra a 5000Km comenzou a solidificarse fai cerca de mil millóns de anos e crece 0.5mm/ano.

O núcleo da Terra está a  unha temperatura similar a temperatura da superficie do sol 6700ºC.
Luís Martínez Rodríguez

POZO DE KOLA


Resultado de imagen de EL POZO DE KOLA

El Pozo Superprofundo Kola.

Está situado en Murmansk Oblast, 10 quilómetros ao oeste da cidade de Zapolyarny, no territorio do Escudo Báltico. A súa profundidade é de 12 262m. A diferenza doutros pozos profundos que se fixeron para a explotación de petróleo ou a propósito do SG-3 foi só a investigación da litosfera no lugar no que a descontinuidade Mohorovičić se achega á superficie da Terra. Este pozo foi entre a cortiza (basalto) eo manto superior ou sial (silicato de aluminio) a falar dun modelo estático ou xeoquímica do interior da Terra.
Perforación comezou o 24 de maio, 1970, na península de Kola, usando brocas Uralmash-4E e, posteriormente, Uralmash-15000. varios pozos desde rama central aberto. A máis profunda, SG-3, foi concluída en 1989, a creación dun pool de 12.262 m de profundidade, un dos máis profundos perforados ata agora.


                                                             Ismael Figueira Palomanes.


COVAS GLACIARES

Unha cova glaciar é unha cova que se forma no interior do xeo dun glaciar. Ás covas glaciares ás veces considérallas inapropiadamente como covas de xeo, pero este termo débese de utilizar para describir correctamente as covas en leito de roca que teñen xeo durante todo o ano.

A maioría das covas glaciares inícianse pola auga que corre a través, ou por baixo, do glaciar. Esta auga, que a miúdo se orixina na superficie do glaciar polo desxeo, entra no xeo a través dun muíño glaciar e sae polo fuciño do glaciar a nivel de base. A transferencia de calor desde a auga pode causar a suficiente fusión para crear unha cavidade no interior do xeo enche de aire, o que ás veces é axudado por procesos de solifluxión. O movemento do aire pode axudar a amplialas moito través do desxeo no verán e a sublimación no inverno.

Algunhas covas glaciares fórmanse pola calor geotérmico dos respiraderos volcánicos ou as fontes termais localizadas baixo o xeo. Un exemplo extremo é a cova glaciar Kverkfjöll, localizada no glaciar Vatnajökull, en Islandia, que medida na década de 1980 tiña 2,8 km de longo cunha diferenza vertical de 525 m




Cova de Vatnajökull


Agustín Gallego Gómez

Illa do Ferro

Illa do Ferro

O Ferro é a máis occidental e meridional das Illas Canarias , situada no océano Atlántico. Pertence á provincia de Santa Cruz de Tenerife. O seu capital é Valverde, onde, á parte da Vila (centro urbano), tamén se atopan o Porto da Estaca e o aeroporto insular. Ademais de Valverde, O Hierro conta con outros dous municipios: La Frontera e O Piñeiral. O Hierro ten unha poboación para 2016 de 10.587 habitantes

Atópase atravesada de oeste a leste por unha gran liña en forma de dorsal con numerosas montañas. As zonas costeiras están formadas por malpaíses, con abruptos cantiis.

Con estas condicións é difícil atopar praias de area, que adoitan ser calas de acceso complicado. En cambio, adóitanse utilizar os entrantes do mar e piscinas naturais como zonas de baño e lecer (A Maceta en Fronteira, o Pozo das Calcosas na costa do Mocanal, ou Tacorón, preto da Restinga).

O Val do Golfo creouse durante o período medio de erupciones. Ao contrario da antiga crenza, non se trata dun antigo cráter xigante, cuxa outra metade atópase mergullada, senón dun proceso de erosión e deslizamientos. Diversos estudos realizados no fondo mariño han demostrado que o val se creou por un derrubamento do terreo, o cal xerou un gran tsunami. A forza da gravidade arrastrou os materiais, deixando as paredes do actual val, de materiais máis antigos e resistentes, na posición actual.

Pablo Vega Dos Santos

A Teoria mobilista

Durante séculos, houbo unha cuestión que tivo intrigada a sociedade: por que fósiles mariños nalgunhas montañas? No S. XVIII este debate alcanzou o seu apoxeo. Os neptunistas crían que eran tan antigos como a propia Terra e a presenza de fósiles foi debido ás fluctuacións do nivel do mar. Os plutonistas, liderados por James Hutton, defenderon que eran volcáns e terremotos que xeraron o relevo.

As teorías fixistas tentaban explicar o nacemento das cordilleiras sen recorrer a desprazamentos horizontais da cortiza. A Teoría do Geosinclinal foi unha teoría fixista aceptada durante moito tempo. As teorías movilistas admiten a existencia de desprazamentos horizontais na cortiza terrestre. A Teoría da Tectónica de Placas é unha teoría movilista aceptada actualmente polos xeólogos.

Agora ben, a teoria mobilistas teñen como principal base a teoría da tectónica de placas. Esta teoría é a que acualmente é mais importante. A súa orixe sitúase entre 1912 e 1915 cando Wegener propuxo a hipótese de deriva continental. Esta hipótese postula que os continentes se separan debido a que estes se atopan flotando sobre unha zona interior fundida. Wegener, explicaba que as forzas que facían que os continentes se desprazasen, viñan producidas pola rotación terrestre, como consecuencia disto, os continentes tendían a desprazarse cara ao Ecuador e en sentido oeste. O movemento de avance dos continentes, provocaría que a fronte de avance do continente engurraríase, mentres polo outro extremo irían quedando restos que darían lugar a illas (este movemento deberíase á forza centrífuga). Debido á acción da forza centrífuga resulta difícil que fose posible o movemento, pero aínda sendo posible, ao ser máis densa a capa interior, impediría o seu movemento. Outra obxección a esta teoría é que se pasase un continente sobre a placa oceánica, o fondo mariño quedaría totalmente liso, cousa que non ocorre.


Rodrigo Justo Fernández




A Teoría da Deriva Continetal

- En que basase a Teoría de Deríva Continental?

  • Segundo a teoría de Deríva Continental, os continentes estiveran unidos nalgún momento nun único supercontinente ao que se chamou Panxea.

-Qué é a Deriva Continental ?
  •   A Deríva continental, é un proceso geofísico polo cal as placas que sustentan os continentes desprázanse ao longo de millóns de anos da historia xeolóxica da Terra.
- Quén a formulou ?
  • Esta teoría foi proposta por Alfred Wegener (1915), expón que a Litósfera atópase dividida en enormes segmentos duns 150 km de espesor; chamados placas, estas placas atópanse encima dunha capa viscosa de magma chamada Astenósfera, a que fai que as placas adquiran movemento. Durante millóns de anos as placas estiveron e continúan desprazándose, sendo esta a razón en moitos casos do vulcanismo e dos sismos; ademáis, é a que imprime a forza para a formación de diversas paisaxes da cortiza terrestre.

-Motivo do Movemento de Placas
  • Este movemento débese a que continuamente aflora material do manto por baixo da cortiza oceánica e créase unha forza que empuxa as zonas ocupadas polos continentes (as placas continentais) e, en consecuencia, failles cambiar de posición.

-Investigacións
  •  1620: o inglés Francis Bacon (filosófico e científico), decatouse a similitude que presentan as formas da costa occidental de África e oriental de Sudamérica.
  • 1858: o francés Antonio Snider-Pellegrini (xeógrafo e científico), no seu libro: "A Creación e os seus misterios sen revelar", propón por primeira vez o posible movemento dos continentes.
  • 1915: o alemán Alfred Lothar Wegener (meteorólogo e geofísico), publicou o libro "A orixe dos continentes e océanos", a Teoría de Derívaa Continental. Segundo esta teoría, os continentes estiveran unidos nalgún momento nun único supercontinente.


Alejandro Suárez Hervella

O seu nome é Tau Tona , a mina mais grande do mundo

O seu nome é Tau Tona (o seu nome en africano significa Gran León), a cidade de ouro, atópase en Sudáfrica na cidade de Carletonville, a 70 quilómetros de de Johannesburgo.

Gran parte da produción mundial de ouro procede de aquí. A profundida é de 3,6 km e actualmente se esta traballando para chegar ao 4 km. Nela traballan unhas 5.600 persoas e ten máis de 800 km de galerías. É tan inmensa que unha viaxe desde a superficie á veta mais afastada pode durar máis de 4 horas de ida e volta.

As condicións de traballo son moi duras xa que hai que ter en conta que a temperatura que alcanza a roca viva é moi alta (máis de 55 graos) e a pesar dos xigantescos sistemas de refrixeración dos que dispón a mina, a temperatura non adoita baixar dos 20 graos, e iso tendo en conta que a humidade é a equivalente á que atopariamos nun sauna.

Todos os anos hai unha media de 5 mortos na mina. E todo isto para conseguir un 1.600 kg de ouro ao mes, para o que hai que extraer 140.000 toneladas de terra e roca; pero a pesar diso esta mina ademais é unha da máis rendibles do mundo e unha das poucas de Sudáfrica que segue aberta, estando previsto que activa ata 2015 aproximadamente.

Nada apto para un claustrofóbico, se tiveches a oportunidade de entrar a unha mina, imaxinases a calor que fai nun lugar así, é asfixiante e tan só a poucos metros da superficie, sen dúbida debe ser un gran traballo, por algo National Geographic inclúo un documental deste lugar na serie Megaestructuras



Mina mais grande do mundo


         
                                                                                   
                                                                    Fran González Diz 4ºA

O INTERIOR DA TERRA

O interior da terra foi sempre un ámbito inaccesible e misterioso. Durante a maior parte do tempo histórico coñecéuselle como un mundo subterráneodegrandes cavernas,calor e gases azufrosos,poboado por demos.

Para 1860, os científicos sabían cal era a densidade media da terra e que tanto a presión como a temperatura aumentan coa profundidade. Aínda cando o interior da terra está oculto á observación directa, os científicos ten unha idea razoable da súa estrutura e composición internas. 
Sismos é unha palabra de orixe grega que significa choque; similar a terremoto, agitamiento ou movemento violento. Na Terra a sismología encárgase do estudo das vibracións que se producen durante os terremotos, os impactos de meteoritos, ou por medios artificiais como unha explosión. Nestas ocasións, emprégase un sismógrafo para medir e rexistrar os movementos e vibracións que se producen dentro da Terra e a superficie.

Sismos é unha palabra de orixe grega que significa choque; similar a terremoto, agitamiento ou movemento violento. Na Terra a sismología encárgase do estudo das vibracións que se producen durante os terremotos, os impactos de meteoritos, ou por medios artificiais como unha explosión. Nestas ocasións, emprégase un sismógrafo para medir e rexistrar os movementos e vibracións que se producen dentro da Terra e a superficie.Os científicos clasfican os movementos sísmicos en catro tipos de ondas características que viaxan a velocidades que varían entre os 3 e 15 quilómetros (1.9 a 9.4 millas) por segundo. Dous destas ondas viaxan ao redor da superficie da Terra formando bucles. As outras dúas, Primarias (P) ou ondas de compresión e as Secundarias (S) ou ondas de corte, penetran en lle interior da Terra. As ondas primarias comprimen e dilatan os materiais polos que viaxan (xa sexa roca ou líquido) dunha forma parecida á das ondas sonoras. Teñen tamén a capacidade de moverse dúas veces máis rápido que as ondas S.





Resultado de imagen de foto del interior de la tierra


David González Palomanes

OS 3 LUGARES MÁIS PROFUNDOS DO MUNDO

3º: Mina de ouro Mponeng.
Onde? Sudáfrica.
Profundidade: 4.000 m.
Dificultade para chegar alí: 6
Mponeng é unha mina de ouro que se atopa en Sudáfrica, 4 km. por baixo da superficie. Tárdase máis dunha hora en chegar á parte inferior. A estrutura é o buraco máis profundo feito polo home na terra e hoxe en día segue extraéndose o mineral. No máis fondo da mina a temperatura da roca é duns 60ºC. e ten un 95% de humidade.

2º: Cova de Voronia.
Onde? Xeorxia.
Profundidade: 2.197 m.
Dificultade para chegar alí: 9
A cova de Voronia é actualmente a máis profunda e coñecida do planeta e pódese atopar no Macizo de Arabika. Foi lugar de interese para os mergulladores que buscan investigar as partes máis profundas da cova. A parte explorada máis profunda chega ata o 2.197 m. O mergullador ucraíno Gennadiy Samokhin estableceu o récord en 2012.

1º:Fosa das Marianas.
Onde? Fosa das Marianas.
Profundidade: 10.916 m.
Dificultade para chegar alí: 10
A parte máis profunda do océano foi explorada por primeira vez en xaneiro de 1960 por Don Walsh e Jacques Piccard utilizando o batiscafo Trieste. Hai pouco, en 2012, tamén foi obxecto de estudo por parte do director James Cameron. A inmersión realizouse nun sumergible individual chamado Deepsea Challenger e o cineasta filmou todo co obxectivo de promocionar os descubrimentos científicos.


POR:MIGUEL LORENZO PERAL 4ª



ESTRUCTURA DOS OCEANOS

Como é a estructura dos oceanos?. Moitas veces as persoas facemonos preguntas sobre algo que desciñecemos  

A maioría dos océanos teñen unha estrutura común, creado por varios fenómenos físicos, sobre todo, o movemento das placas tectónicas e sedimentos procedentes de varias fontes. A estrutura dos océanos, a partir dos continentes, comeza coa plataforma continental, talude continental, que é unha zona anterior ao océano profundo, ata a chaira abisal. Existen varios accidentes no fondo do océano que veñen relevancia residuais na súa maioría de orixe volcánica ou tectónica, como illas volcánicas, atois, guyots e foron erosionados na superficie e / ou afundido por subsidência coa expansión das placas oceánicas .

 O dorsal meso-oceánica é unha franxa montañosa que atravesa todos os océanos entre continentes, o que é normalmente acompañado por un val central, que é o de constituír un tipo de Graben de ser separados a medida que pasa o tempo xeolóxico. Así, o fondo do mar se expande ao longo da dorsal (por diverxencia ou separación de ambos os dous lados destes surcos) eo movemento expansivo de placas oceánicas é contrariada nos bordos para satisfacer unha placa continental que retarda o seu progreso , producindo unha fosa oceánica ao longo da liña de converxencia. Así, fosas oceánicas, chegar a ser unha boa proba de desprazamento das placas: eses túmulos están entre as placas oceánicas que están afundindo e placas continentais que se elevan a formar sucos, como coa Cordillera de Los Andes, en América sur. En realidade, o tempo Andes formouse pola tarxeta de impulso do Océano Pacífico, tan preto desa variedade, a pouca distancia da costa, un pozo profundo preséntase, de xeito que a diferenza altitude entre as máis profundas no mesmo punto eo cumio do Aconcagua faise máis de 15 km.




Resultado de imagen de Estructura oceánica 


                       Relieve Oceanico


                                                    Álex Domñinguez Fornos 4ºA ESO


A fosa das marianas

A fosa das Marianas é a máis profunda fosa oceánica coñecida e o lugar máis profundo da cortiza terrestre. Ten a súa orixe nun proceso de subducción. Localízase no fondo do océano Pacífico noroccidental, ao sueste das illas Marianas, preto de Guam.
O coñecemento da existencia da fosa das Marianas data de antes de 1870, cando un navío tentou medir a profundidade mediante a sondaxe con lastre atado a unha corda, nesa oportunidade sondouse unha profundidade de 9 km. A fosa foi visitada en 1873 pola fragata da Mariña Real Británica Challenger, que dá o nome á parte máis profunda da fosa, o abismo Challenger. En 1951 e usando ecolocalización, mediuse unha profundidade de 11 012 m.
 En 1957, a nave soviética Vityaz informou dunha profundidade de 10 934 m. En 1962, o buque M.V. Spencer F. Baird rexistrou unha profundidade de 10 915 m.
Ou 23 de xaneiro de 1960 descendeu a primira nave tripulada dentro da fosa: o batiscafo Trieste, invención de Auguste Piccard, capitaneado por Jacques Piccard, fillo do primeiro e acompañado por Don Walsh, oficial da Armada estadounidense. A inmersión proxectouse para obter datos da orixe deste abismo. O lugar do descenso foi o extremo suroccidental da fosa, a un 338 km de Guam. Os sistemas de a bordo indicaban unha profundidade de 11 521 m, que despois foi revisada e resultou ser de 11 034 metros.
A fosa ten unha lonxitude de 2550 km e unha anchura media de 70 quilómetros. A presión no fondo da fosa é de 108 600 kPa (unhas 1072 atm). Paralelo á fosa corre un cinto de illas que dá orixe ao arquipélago de illas Marianas, moitas desas illas son de orixe volcánico. O seu punto máis profundo é chamado abismo Challenger con 11 034 m de profundidade e unha presión de 110 000kPa.
                                                                                                                       Por Fran Martínez Feijoo

Cova de Naica

A cova dos cristais ou cova de Naica é unha cova conectada á mina de Naica a 300 metros (984 pés), por baixo da superficie, en Naica, localidade da municipalidade de Saucillo, Chihuahua (México). A cámara principal contén cristais xigantes de selenita (xeso, CASO4·2 H2Ou), algúns dos cristais naturais máis grandes xamais atopados. O cristal máis grande da cova atopado ata a data é de 12 m (39.4 pés), de longo por 4 m (13 pés), de diámetro e 55 toneladas de peso. A cova é extremadamente quente, coa temperatura do aire que alcanza ata 58 °C (136° F), e cunha humidade relativa de entre o 90 e 99 %. A cova está relativamente inexplorada debido a estes factores. Sen unha protección adecuada, os homes só poden soportar ao redor de dez minutos de exposición continua a estes factores ambientais.
A cova foi descuberta polos irmáns Eloy e Javier Delgado, mineiros de oficio, en abril do ano 2000.
Un grupo de científicos, coñecidos como «Proxecto Naica», estivo moi involucrado na investigación destas cavernas.

  1. Continente: América do Norte
  2. País: México
  3. Xeoloxía: Roca caliza
  4. Temperatura: entre 45º e 50º



Resultado de imagen de cueva de naica

Alfonso Ruggiero García